Dagboek: Doe nooit wat onkuisheid is
Hierbij ziet u in primeur het 21ste Dagboek dat ik schreef voor Boer&Tuinder, het weekblad voor de professionele leden van Boerenbond.Doe nooit wat onkuisheid is
In deze tijden van Eerste en Plechtige Communies is de inhoud van de tien geboden actueler dan ooit, hoewel men het niet meer leert zoals in mijn tienertijd. Wij hadden toen nog een pastoor (in soutane, jawel) die eraan hield om ons twee keer per week te onderwijzen over de catechismus, de tien geboden, de akten van geloof, hoop en liefde. Vandaag zoekt en vindt men nog elk jaar vrijwilligers om de kinderen wat te vertellen over het christelijk geloof. Bijhorend vraagt men dan de twaalfjarigen om op zondag aanwezig te zijn in de kerk. Deze week waren er drie present (van de twintig), op Pasen waren ze ook met drie. Waar blijft de vroegere oproep aan de gelovigen van “Ga elke zondag naar de mis”, later afgezwakt tot “Houd steeds uw Pasen”? Het lijkt er bijna op dat men aan die plechtige communicanten de boodschap meegeeft van: “Nah, dit was misschien de laatste keer dat het nog eens echt moest.” Sorry voor meneer pastoor, maar zo voelt het toch een beetje als je als 44-jarige in de kerk zit en er bijna de jongste bent.
Maar we wijken af, er zijn een paar lezers die hier enkel gekomen zijn omdat ze verlekkerd zijn over wat ik ga schrijven over het zesde Gebod: ‘Doe nooit wat onkuisheid is’. Wel, eerlijk gezegd, niets. Maar ik wil je wel iets vertellen over het vijfde Gebod: ‘Dood niet, geef geen ergernis’, en dan vooral over dat laatste. Natuurlijk heb ik het dan over de ergernis die mensen kunnen bezorgen aan een boer.
Soms hebben wij hier bezoekers op de boerderij die met een grote zwaai (en een even grote Mercedes) het hof komen opgereden, vlak voor de oprit parkeren, en dan besluiten dat dit het meest geschikte moment is om even mobiel te bellen. Als vriendelijke mens komen wij uit ons huis of onze stallen, we gaan alvast de bezoeker tegemoet, en dan sta je daar wat verloren te wachten tot meneer gedaan heeft met bellen. Omwille van de privacy wil je niet meeluisteren, weggaan is ook al verkeerd want straks moet die kerel je ook weer komen zoeken. Vanaf nu geldt een nieuw reglement: ofwel blijven ze op straat staan, ofwel moeten ze hun gesprek maar afbreken, anders ga ik weer weg en dan zien ze mij niet meer terug. Moeten ze maar op een andere keer terugkomen.
Van een ander kaliber zijn diegenen die een echt boerenhof gewoon zijn. Aan de voordeur bellen doen ze niet, dus gaan ze zoals gewoonlijk recht naar de achterdeur, doorheen de wasplaats en het bottenhoekje, en voordat je het weet staan ze in je keuken, je woonkamer of je bureau. Van privacy hebben ze nog nooit gehoord, laat staan dat ze dat goed zouden kunnen toepassen. “Maar we moeten overal langs achter binnengaan”, zeggen ze. Wel, bij ons niet! Wij bepalen wie langs achter binnenmag en wie langs voren komt.
Dan zijn er ook bezoekers die het niet nodig vinden om zich aan te melden. Ze zien iets bewegen of horen lawaai achteraan, en dus gaan ze op zoek. Blijkbaar beseffen ze niet dat wij over onze oprit zo een luchtslangetje hebben liggen dat ons meldt wanneer iemand binnenrijdt. Wanneer wij dat horen, komen wij vanzelf wel af. Wat zien we dan? Een auto op de binnenplaats, onbekend, en niemand erin. De spannende vraag is dan waar die persoon naartoe zou kunnen zijn. Links of rechts? In het ene geval kom je elkaar vlug tegen, in het andere geval blijf je rondjes lopen achter elkaar. Ook een veelgemaakte fout is een leverancier die maar meteen doorrijdt naar achteren om daar iets af te zetten. Allemaal heel begrijpelijk, maar Krista hoort de bel, stopt met haar werk in de kaasmakerij, kijkt naar buiten en ziet dus niemand. Even later komt die auto weer van achteraan weggereden, weer over dat luchtslangetje, weer kijken we buiten, weer is er niemand.
Soms komen er ook bezoekers die geen tijd hebben om te wachten. Een boer is meer en meer met ingewikkelde administratieve zaken bezig, waarbij het nodig is dat je je concentreert op het telefoongesprek, het opstellen van een mail, een Sanitelaangifte of bankverrichtingen. Het is dan bijzonder vervelend om gedurende een gesprek met de ambtenaar van de administratie – die je na lang wachten eindelijk te pakken krijgt – iemand van verre te horen roepen, toeteren en uiteindelijk weer te zien wegrijden op het moment dat je net je hoofd buiten steekt. Je zou ze ….
En dan heb je nog bezoekers die langskomen zonder een afspraak te maken, gelukkig al veel minder dan vroeger. Een tijdlang zond Krista iedereen weg die geen afspraak gemaakt had. Zo was er eens een verkoper die aan de deur kwam en die bijna teruggestuurd werd. “Ja maar”, antwoordde hij kleintjes, “Luc heeft daarnet gebeld met zijn gsm met de vraag of ik zo vlug mogelijk kon binnenkomen …”
Labels: BoerTuinder, Dagboek
posted by Luc Callemeyn @ donderdag, april 19, 2007
3 Comments:
hoi,
dat van die bezoekers, daar kan ik me helemaal in vinden, er zijn niet veel dingen waar ik me als boerin meer aan erger.
Met een boer die nog deeltijds werkt, is het niet meer dan normaal dat er hier een afspraak nodig is om langs te mogen komen. Wie dat niet doet, krijgt vriendelijk maar kordaat te horen dat hij maar eerst moet bellen voor een afspraak. Een vertegenwoordiger van een niet nader genoemde firma heeft bij ons zeker 20 keer aan de deur gestaan, hij begreep blijkbaar niet dat wij soms wel wat beters te doen hebben dan te wachten tot één of andere vent ons zijn produkten komt aansmeren...
rijdt er nu toch weer zo een op het hof zeker?!!
@Els,
inderdaad, zeer herkenbaar, bedankt voor het bevestigen van mijn stellingen.
Toevallig had ik deze middag op een uur tijd drie medewerskters van een callcenter aan de lijn, achtereenvolgens voor Mobistar, voor Knack en voor Proximus.
Ze hebben mij niks verkocht vandaag, alhoewel ze zo'n mooi aanbod hadden zeiden ze ...
Misschien kan een camera, een dreigende hond, grote wegwijzers de bezoekers tot beter gedrag brengen:))
Een reactie posten
<< Home