Dagboek : Boer zkt boerin.
Naar goede gewoonte op vrijdag een oud Dagboek, we zijn nu al in het najaar van 2005, en ik begin stilaan uitverkocht te raken. Nog eentje achter, en dan sluiten we naadloos aan bij het begin van deze Boerenblog.Veel leesplezier. (Let wel eens goed op de titel, het is anders dan de titel van het TV programma. Waarom, dat leest u wel verder)
Boer zkt boerin
Als je het programma “Boer zkt Vrouw” bekijkt, dan lijkt het wel of er geen boerinnen meer nodig zijn. Alle kandidaten haasten zich om te verklaren dat de vrouw van hun dromen helemaal niet op de boerderij hoeft te werken. Maar dan blijken de meeste dames precies “hun” boer te selecteren op basis van hun bedrijfstype, en duiken ze met een cameraploeg meteen voor enkele dagen de stallen in.
Ik vrees dat ik persoonlijk geen al te beste kandidaat zou zijn : ik help niet altijd mee aan de afwas, ruim niet altijd de kranten op na het lezen en soms draag ik mijn sokken enkele dagen te lang. Om dan nog niet te spreken over mijn gebrek aan interesse voor een theatervoorstelling of een culturele uitstap. Nee, dan liever een echte boerin waarmee ik eens samen naar een Opendeurdag of een Landbouwsalon kan gaan om dan heel de tijd met collega’s te staan kletsen over wat ons gezamenlijk bindt : onze gedreven inzet voor ons bedrijf met zijn dagelijkse lief en leed.
Verleden week donderdag hadden wij hier een filmploeg van Terzake met Jan Holderbeke. Een hele vlotte en minzame journalist, zo bleek, en dat zijn misschien meteen ook de gevaarlijkste. Bij een persoon als Phara of Siegfried zou een mens al direct meer op zijn hoede zijn. Wij hadden voor die namiddag bedrijfsleiderskring van de boekhouding op het programma, samen met consulent Jan Halewijck. De filmploeg bestond uit journalist Jan Holderbeke, een regisseur, een cameraman én een geluidsman. Normaal doen wij dan met alle 8 boeren eerst een rondleiding op het bedrijf om de laatste veranderingen te bespreken. “Doe maar zoals jullie gewoon zijn, je moet op ons niet letten, wij volgen jullie gewoon”, raadde de regisseur ons aan. En lap, de eerste zin die ik nog maar uitsprak stond al meteen in de TV-montage.
Omdat het over het nitraatprobleem ging had Jan mij vooraf telefonisch voorgesteld om iets te filmen in de stallen, de mestopslag en de grazende koeien. Met handen en voeten heb ik hem moeten uitleggen dat wij zo kort na het verstrijken van de uitrijperiode die eindigt op 15 september bijna geen mest in voorraad hadden. Hij leek het toch te begrijpen.
Het was prachtig weer die dag, en ik had nog vlug het ongeveer 120 meter lange betonnen koepad die moest afgelegd worden tot aan de weide netjes geborsteld. Alles lag perfect droog, de plastiek overschoenen die de filmploeg en wijzelf aanhadden waren eigenlijk niet nodig, maar het gaf wel een goeie indruk hé. En toch was de cameraman erin geslaagd om een beeld van een tiental seconden te nemen op ongeveer 20 cm hoogte boven de enige plas die onderweg te vinden was. Op TV leek dit wel op een enorme mestvijver, en dat zal wel moedwillig geweest zijn, daar ben ik van overtuigd. Het kan geen toeval zijn als de cameraman dit beeld neemt, dat de regisseur en de journalist die beelden selecteren uit een totaal van meer dan 2 uur opname om dan te knippen tot een 5 minuten durende reportage.
Onze Opendeurdag van 14 augustus is een waar succes geweest, mede dank zij het weer dat ik in vorig Dagboek voorzichtig had voorgesteld als het ideale : een beetje regen in de ochtend en volle zon in de namiddag. Meer dan 4.000 bezoekers vergaapten zich aan de dieren, de melkverwerking, de kaasmakerij en de stallen, of konden even verpozen in de grote tent. Het viel iedereen echt op hoeveel burgers uit de stad Brugge en omstreken aanwezig waren, en hoe ze in bewondering stonden voor de landbouw en zijn gedreven boeren. Eén opmerking zal me zeker bijblijven, iemand vertelde later aan zijn gebuur dat het zo proper was in de stallen dat je er gerust een trouwfeest kon geven. Kijk, ze mogen van mij altijd weten dat ik een boer ben, maar ze hoeven het dus niet te ruiken!
Vorig weekend was een unicum in mijn carriére als boer. Het was de eerste keer dat ik niet naar de Werktuigendagen ben geweest. De planning was wel gemaakt voor zaterdag, maar een snotvalling en een zware kop beslisten dat ik beter de namiddag in rust kon doorbrengen. Ik ben anders wel graag op de hoogte van nieuwigheden, maar nu had ik toch geen nieuw materiaal nodig. Zei mijn boerin toch.
Ik herinner mij nog heel goed de editie van 2 jaar geleden toen ik op de stand van Boerenbond in gesprek was met oud-consulent Mark Vergote, en ik de Hoofdredacteur van dit blad in het vizier kreeg. En hoe ik toen overmoedig vroeg of ze geen nieuwe Dagboekschrijver konden gebruiken. Ze bekeek mij toen zo eens van kop tot teen en vroeg: “Zijt gij wel een boer? Want dat is de absolute voorwaarde”.
Het verwondert mij op vandaag nog steeds dat zij daaraan durfde te twijfelen.
Luc Callemeyn
posted by Luc Callemeyn @ vrijdag, april 28, 2006
2 Comments:
Ik heb "Boer zkt vrouw" gevolgd, maar ik vond het vis noch vlees. Te weinig boer om te boeren en te weinig vrouwen om echt vrouwen te zoeken. Is dat de prijs die moet betaald worden om met iets "origineel" op TV te komen ?
Norel
@Norel,
Voor reality TV schuimt men alle sectoren af om daar iets "menselijks" te kunnen brengen als tijdvulling.
Wat betreft de beoordeling zou ik zeggen voor de programmamakers en zeker voor Dina Tersago een dikke plus, voor de spelers : elk zingt zoals ie gebekt is. En een boer is niet altijd de meest sociale mens om voor TV te komen.
Let wel dat ik de slogan enkel gebruikt heb om er op te wijzen dat een boerenbedrijf best geleid wordt door een boer én een boerin die samen achter de beslissingen staan.
Luc
Een reactie posten
<< Home