De fanfare van honger en dorst.
Je hebt soms zo van die liedjes die blijven in je hoofd hangen, en waarvan vele zinnen mits een beetje creatief aanpassen wel ergens toepasbaar blijken te zijn op het leven van alledag.Dit is er bij mij zo eentje :
De fanfare van honger en dorst.
Tekst :Lieven Tavernier
Gezongen door Jan De Wilde.
We liepen in Gent rond,
we waren met zessen,
we kwamen van nergens
gingen nergens naar toe,
vanaf de terrassen,
in de koffiehuizen
bekeken we de mensen
en hun drukke gedoe.
We liepen met ons hoofd in de wolken
en werden dan wakker van honger en dorst
en iedereen riep: kijk daar loopt de fanfare,
de fanfare van honger en dorst.
We hadden geen geld om eten te kopen,
maar we wisten voor alles het beste adres,
mosselen bij Leentje
en frieten bij Helga
en Annie bewaarde voor ons wel een fles.
En iedere nacht, nog net voor het slapen
de laatste vijf frank in Eddies joeboks.
“A hard rain’s gonna fall”,
we zongen ‘t allemaal samen,
de fanfare van honger en dorst.
En kwam er een vrouw
die een van ons meenam,
dan namen we afscheid en zegden vaarwel,
de fanfare trok verder
met minder leden,
de toon in mineur,
we begrepen dat wel.
Maar er was nooit een vrouw
die mooier kon zingen
dan onze fanfare van honger en dorst
en het duurde nooit lang
of we waren weer samen
met de fanfare van honger en dorst.
Wie van ons had ooit durven denken
dat iedereen van ons voorgoed weg zou gaan,
we hebben toen zelf de fanfare ontbonden,
we hebben als iedereen de prijs zwaar betaald.
De prijs van de vrijheid: in ruil voor wat centen,
een baan bij de bank, een auto, een kind,
maar ergens in de stad zingt
een nieuwe fanfare,
een nieuwe fanfare van honger en dorst
een nieuwe fanfare van honger en dorst.
posted by Luc Callemeyn @ maandag, maart 06, 2006
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home