Het Baliehof met een blik op de wijde wereld : Wah!
Gedurende de voorbije vakantie hadden wij een studente op stage uit Thailand.Dit liep via de organisatie IAAS, de International Association of Agricultural Students.
Zij luisterde naar de moeilijke naam Kietnapa Wongchanta, maar daar in het Oosten hebben zij de gewoonte om een meer gemakkelijke (soms Westerse) roepnaam aan te nemen, in dit geval was dit "Wah!".
Wat het uitroepteken erbij doet weet ik niet, maar het is ons zo verteld.
Zij had een agrarische opleiding achter de rug, iets van Landbouw Wetenschappen (vergelijkbaar met ingenieur of graduaat?), en ze was op zoek naar een buitenlandse stageplaats.
Haar opties waren : Zweden, Brazilië of Belgium. Naar ons gedacht ligt dit mijlenver uit elkaar, maar welk idee heb je daar van als je als jong meisje zo uit het Oosten komt.
Bedoeling was dat zij hier drie maanden met ons zou meewerken op het bedrijf, en meeleven in het gezin. De spreektaal was Engels.
Over haar verblijf heeft zij op aanraden van mezelf een omstandig Dagboek geschreven, dat ik dan herwerkt heb en foto's heb bijgevoegd.
In het Oosten spreekt men het Engels echter heel anders uit dan bij ons, in het begin was dat wel even wennen. Ook haar schrijven zou eigenlijk bijna niet te begrijpen geweest zijn voor iemand die het niet dagelijks heeft meegemaakt.
Zij heeft alles uitgetypt, ik heb het herwerkt maar eigenlijk heb ik de originele zinnen laten staan en ze enkel wat beter verstaanbaar gemaakt. Om goed te zijn had ik elke zin moeten herbouwen en hertypen, en dat vond ik een echt onbegonnen werk.
Dus voor wie een beetje Engels begrijpt zal dit wel goed te lezen zijn, gevorderden zullen zich misschien ergeren aan zo'n geklungel, maar het is dan ook zo.
Voor wie het kan interesseren wens ik heel veel leesgenot !
Link : The Diary of Kietnapa Wongchanta.
4 Comments:
Fijn om van haar nog iets te horen. Heb jij haar na haar vertrek eigenlijk nog gehoord?
Eigelijk niet zo veel meer, haar computer was een tijdlang stuk, dus per mail ging al niet. Brieven schrijven lijkt vandaag de dag nogal omslachtig.
Ik heb haar wel een paar keer "gesproken" via MSN van de kinderen, één keer meer dan een uur, dat was wel bijzonder leuk. Uitwisselen van foto's en zo.
Ze had toen bij ons gedacht om verder te studeren, maar was toch (als tussenstap) aan het werk gegaan, iets met inventariseren van de veestapel in verband met de "bird flu".
Zelf heb ik geen MSN, dus zie ik niet wanneer ze online komt, en we hebben natuurlijk nog het uurverschil.
Eind april gaan we naar Thailand, moest ik een brief moeten meenemen en hem in thailand op de post doen, laat het dan maar weten.
Dat is bijzonder fijn.
Zal er eens aan denken.
Een nieuwe aflevering van "Tim goes Asia" ?
Succes met de voorbereidingen.
Een reactie posten
<< Home