Nieuw Dagboek voor Boer & Tuinder
Ik maakte dit weekend voor Boer & Tuinder een nieuw Dagboek"En de boer, hij betaalde voort…"
Elke dag hoor je op radio en TV berichten van grote multinationals die tienduizenden werknemers ontslaan. De eisen die men stelt vanuit de vakbondshoek waren altijd maar gericht op minder werken en meer verdienen en meer consumeren als gevolg. Plots is deze zeepbel uit elkaar gespat, orderboekjes bij fabrieken raken stilaan leeg, werknemers worden werkloos gezet, die verdienen dus nu wat minder en houden de portemonnee dicht voor de extra consumptie uitgaven. Voeg erbij dat de banken aan bedrijven in nood al minder overbruggingskredieten vertrekken (als ze al zelf niet in de problemen zitten) en zo blijft de bal maar rollen. En het einde is nog niet in zicht. Wacht nog maar een maand of drie tot ook de onderaannemers in de problemen komen en tot de bouw misschien helemaal stil ligt.
Het lijkt dan wel of alles en iedereen in crisis is. Vorige week las ik in dit ledenblad zelfs over een voedselcrisis. Hoezo? Was er een voedselschandaal? Waren de prijzen te hoog voor de consument. Neen, de prijzen zijn te laag aan de boer. Jammer genoeg is dit eerder het resultaat van een jojo effect op lange termijn waarbij de prijzen eerst naar boven doorschoten, en nu zitten wij in het diepe dal. Zoveel omwentelingen in de prijzen vragen eerst veel geduld tot alles weer op zijn plooi komt. Een volatiele markt dus.
Was u ook op de Boerenfeesten in de voorbije weken? Het leek wel een echte klaagmuur. Boeren vragen dan vertwijfeld of men dan geen enkele garantie meer kan krijgen als verdienste voor het vele werk. Het antwoord is waarschijnlijk even hard als ontnuchterend. Neen. Als men op vandaag grote fabrieken laat failliet gaan en mensen op straat zet, zal men dan dat scenario tegenhouden voor een handjevol boeren? Voeg erbij dat machtige consumenten organisaties alleen maar uit zijn op goedkope aankoop voor de burgers en ik vrees dat onze verzuchtingen niet in hun plaatje passen.
Maar vandaag zijn er wel bedrijfsleiders wie het water tot aan de lippen staat. Noem mij eens een sector waar het wél goed gaat? Melk? Vlees? Akkerbouw? Varkens? Groenten? Fruit? Sierteelt? Het is dan ook schrijnend vast te stellen dat de crisis alvast geen vat lijkt te hebben op de overreglementering die er heerst voor de actieve ondernemers. Voor alles wat je wil doen moet je dossiers opmaken, zenuwslopende vergunningen aanvragen, en vervolgens controle vrezen. En dat moet je alleen maar doen om te mogen werken. Het kost ons allemaal zo veel tijd en handenvol geld. Want elke reglementering is zo complex dat je er best een specialist bijhaalt die aan een exotisch uurtarief werkt, aan wie je eerst je gegevens moet overmaken, die deze samen met jou op jouw aangifte invult, en dat vervolgens in hun envelop verstuurt met jouw handtekening eronder. Hopelijk is alles juist, maar wees gerust, de rekening komt wel. Het kan geen toeval zijn dat adviesbureaus als paddenstoelen uit de grond rijzen en dat grote bureaus constant nieuwe mensen aanwerven. Weet u dat binnen de twee jaar meer dan tienduizend gewone milieuvergunningen moeten worden vernieuwd? Even rekenen, twee dagen werk per dossier is twintigduizend dagen, driehonderd werkdagen per jaar, dat geeft (hoera!) weer werk aan zeventig mensen. En de boer, hij betaalde voort.
Voortdurend komen er nieuwe aangiftes bij, gelukkig (?) meer en meer op de computer. Bij de uitleg krijg je dan steevast te horen dat het maar vijf of tien minuutjes per dag vraagt om regelmatig bij te houden. Tel je even mee? Managementprogramma, Sanitel, mestaangifte, derogatieregistraties, bankverrichtingen, technische boekhouding, mails en info opzoeken. Ik zit al dagelijks aan een vol uur. Als het goed gaat tenminste. Al ooit eens geconfronteerd geweest met een computercrash? Een falend Internet? Een printer die even niet meewil? Hardnekkige foutmeldingen in een programma? Of gewoon als je zelf een griepje van een week hebt. Opgelet, je mag ook niet meer met een hamer op je vingers slaan, want dan kan je niet meer typen.
Gezelle scheef: “Wie schrijft die blijft”. Bij de overheid zeggen ze: “Wie print die wint”. En ik denk soms: “Als we het allemaal blijven slikken, dan zullen we erin verstikken”. Ik zie in deze rompslomp die op ons af komt véél te weinig de inbreng van de landbouworganisaties en ik vrees dat de overweging dat er weer zitdagen en cursussen kunnen gegeven worden aan de leden misschien soms zwaarder wegen dan het gezonde verstand bij het overleggen, bijsturen én afremmen van deze materie in de ontwerpfase.
Allé vooruit, nu nog een pasgeboren kalf proberen aan te geven, dan is die alvast weer legaal in ons bedrijf.
Luc Callemeyn
U kan dit Dagboek, samen met dat van de andere vaste schrijvers nog eens bekijken op www.mijndagboeken.wordpress.com
Veel leesplezier
posted by Luc Callemeyn @ zaterdag, februari 14, 2009
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home