(Dagboek) Herinneringen, aan zoveel mooie dingen …
Dit is een historisch Dagboek, beste lezer, en u mag het meemaken.Dit is mijn vijfentwintigste in de rij.
Jaja, de tijd gaat snel.
Ik zal niet meer herhalen wat ik al allemaal heb neergeschreven, daar zijn andere plaatsen voor (vb. op Internet) om dat terug te vinden. Ik blik echter tevreden terug naar de voorbije periode. Het was leuk om voor u te schrijven, en nog leuker om heel af en toe een reactie te horen.De laatste Dagboeken krijg ik echter wat tegenwind. Ik schreef over Portugal, volgens mij te warm en te droog, en nog een paar opmerkingen, en kort daarna leek het wel of ik heel agrarisch geëmigreerd Portugal op mijn dak kreeg. Daarna plaatste ik de boer als actieve marktkramer, en ik schreef ook over de melkprijs en de melkfabrieken, juist toen er wat rumoer rond bepaalde acties was in Aalter. Ach, wat was ik veel te braaf, zei men me toen, ik moest rebelser zijn, meer op mijn strepen staan, een voorbeeld voor de sector. Mijn oren ja. Als ik schrijf over de afnemer van mijn hoofdproduct en leverancier van mijn hoofdinkomen, dan wil ik dat wel met respect blijven doen, zodat ik nog iedereen in de ogen kan kijken.En toen ik over “project zoekt boer” schreef heb ik allicht enkele wenkbrauwen laten fronsen, evengoed kreeg ik van betrokkenen uit verwante sectoren te horen dat ik alles correct had beschreven.
Maar goed, een Nieuw Jaar, een nieuwe start.
Ik heb me voorgenomen om niet meer zuur te schrijven.Vanaf nu kijk ik alleen maar naar de mooie dingen.Zo had ik het geluk (?) om dit weekend eens mijn overvolle dossierkast te kuisen.Kijk, het maakte mij zeer blij om een hele hoop papier te ruimen en naar het containerpark te brengen.
Mestbankaangiftes vanaf begin de jaren ’90, vergunningen die allang niet meer geldig zijn, Sanitel papieren voor varkens die ik allang niet meer heb, of voor runderen die allang verkocht zijn naar de Mc Donalds, een bezwaarschrift tegen een natuurgebied in onze gemeente dat er uiteindelijk niet gekomen is.
Kilo’s papier heb ik zo uit die dossierkast gehaald. Burenregelingen die ik al zeven jaar spaar tegen dat niemand ze komt bekijken, toelichtingen bij de premieaanvraag van 80 bladzijden die nog nooit iemand heeft ingekeken, projectaanvragen die me de helft van mijn grijs haar hebben bezorgd.Het was met groot plezier dat ik eindelijk ook de heffing mestverwerking heb kunnen weggooien, het heeft me 4 jaar lang ongeveer 1900€ (per jaar) gekost aan boete, terwijl ik al mijn mest correct had afgezet, maar ja, zo maakte ik Vera Dua ook blij, en dus iedereen tevreden, ook Natuurpunt en andere goeroes die de centen hebben opgesoupeerd.
Ik heb ook wat muffe wetteksten weggegooid, onder andere over het produceren, verpakken, bewaren, verkopen van hoeveproducten, maar het mag geen naam hebben, een hoopje van amper 10 cm waar Boudewijn en Albert II met de glimlach hun naam hebben ondergezet. Wees maar gerust, ik heb ze nooit gelezen.
Al jaren spaar ik offertes, bestelbonnen, ontledingen, voederrantsoenen, perceelsfiches, graskalenders, sproeistof toepassingen. Het zou je ooit als boer maar eens kunnen overkomen dat iemand stroomafwaarts een claim naar je toestuurt. Het was een heel mooie verzameling, maar toen ik er ooit een andere boer naar vroeg had hij precies hetzelfde. Ik die dacht dat ik iets unieks had.
Naast enkele plannen over een Aquafinproject om riolen te leggen door onze weiden en landerijen (met gratis overstort van de gemeente) vond ik hier ook nog enkele akten van de notaris, zo met een lintje eraan. Even doorsnuisteren bracht aan het licht dat er wel meer akten van lening tussen zitten dan andere, maar het goede nieuws is dat van de meeste al het grootste deel van hun looptijd is verstreken. Het bezorgde mij een grote smile op het gezicht.
Meer problemen had ik met de Identificatiekaart, overeenkomst met de dierenarts, landbouwtelling en provincie belastingen. Waar leg je dat eigenlijk. Tenslotte heb ik ze met de ogen dicht weer in een la geduwd waar ze al jaren liggen te liggen, geen mens die er ooit naar vraagt. Maar betalen moet je wel.
Kortom, ik heb een prachtig weekend achter de rug.
Zoveel mooie herinneringen die bij me opkwamen, maar, laat ons duidelijk zijn, wel nadat ik al die muffe dossiers weer opgesloten heb, toen voelde ik me pas goed.
Ik heb toen een kloek besluit genomen.
Na vijfentwintig Dagboeken is het goed geweest.
Daarom doe ik , met toestemming van de redactie, nog eens een potje van vijfentwintig erbij.
posted by Luc Callemeyn @ woensdag, januari 23, 2008
1 Comments:
HOPELIJK MOGEN WE NOG VELE MAANDEN MET EEN GROTE SMILLE HET BEDRAG OP ONZE MELKAFREKENING AANSCHOUWEN
Een reactie posten
<< Home