Is er nog toekomst in de landbouw?
Een hele tijd geleden kreeg ik eens van een jongere een vraag of er nog toekomst is voor de boeren.Ik mocht het antwoord gerust op mijn blog zetten, was de boodschap.
Wow !
Heb je een dag of twee?
Dan kan ik het hier eens uitschrijven.
Zo zal het dus niet gaan, maar dat er toch nog jonge mensen zijn die goesting hebben om te boeren, en plezier vinden in hun werk, zal ik hier met enkele voorbeelden aantonen:
Een paar maanden geleden zat ik met een jongedame (15) in de auto en we babbelden wat over vanalles, ook over school, tot ik op de man (pardon vrouw) af vroeg wat ze later wilde worden. Het antwoord kwam heel vlug, daar was blijkbaar over nagedacht. “Verpleegster, of iets met boekhouden” en na een korte stilte, maar toch vastberaden: “of misschien boerin zoals mijn mama, ’t is een beetje te zien bij wie dat ik val”. Op zo’n moment zit je daar toch een beetje stil te luisteren, deze jongedame is opgegroeid in een gezin waar de boerderij mee aan tafel beleefd wordt in het ganse gezin, waar het werk niet gedegenereerd wordt tot middel van verschaffing van inkomen, maar waar de liefde voor het vak met de paplepel ingegeven wordt.
En ja, dat zijn daar in dat gezin van die jongeren die meer vakantietijd mogen besteden tussen de koeien en de varkens en op het land dan te gaan shoppen of aan het strand liggen.
Toen wij bezig waren om een studiereis van de veeverbeterings vereniging voor te bereiden, had ik een potentiële kandidaat aan de telefoon om ons op zijn bedrijf te ontvangen.
We waren van harte welkom was zijn besluit, toch had hij één vraag, één opmerking.
Hij wilde absoluut dat op de uitnodiging naar de leden niet alleen de naam van hemzelf vermeld werd als bedrijfsleider, maar evengoed en voluit de naam van zijn echtgenote.
Niet meewerkende echtgenote zoals dat dikwijls officieel heet, maar “boerin”.
Zijn vraag was ingegeven door de vaststelling dat zowel de boer als de boerin evenveel verdienste hebben aan de opbouw van het bedrijf, en zovele keren wordt dit over het hoofd gezien, en is de naam van “de boer” meteen ook de naam van de boerderij.
Toch wel opvallend, die vraag, maar zeker op zijn plaats.
Gisteren zat ik omwille van beroepsomstandigheden aan tafel met een jongedame van vooraan in de 20. We spraken over …. ja, over datgene waar we moesten over praten, maar onder andere ook over haar beroepsactiviteiten, en ook over privé.
Ze vertelde me dat ze binnen enkele weken ging trouwen.
Voor ik er goed erg in had vloog het eruit, en vroeg ik “en dan, … ga je boeren?”.
Haar antwoord kwam even snel als heftig. Haar ogen lichtten op en zonder nadenken kwam het eruit: “ja, ik wil boeren!”.
Daarna volgde wat uitleg over de bedrijven van ouders en schoonouders, eerst nog een paar jaartjes werken, maar daarna zeker graag overnemen, uitbreiden, en samen boeren en werken aan het bedrijf.
Dit geeft nog hoop voor de toekomst !
Regelmatig lees ik op de blog van de moeder van Boerinnetje hoe zij als stadsvrouwtje terechtgekomen is op de boerderij, en bijna elke dag verwonderd is hoe eenvoudig de boer zich plooit naar de natuur, de seizoenen het werk met de dieren.
Natuurlijk gaat niet alles vanzelfsprekend, maar boeren houden niet van zoveel poeha, er moet geen vergadering belegd worden om te schikken over wat in de volgende vergadering zal besproken worden. Er wordt wat informatie ingewonnen, boer en boerin nemen een beslissing, en die wordt zonder veel trammelant ook uitgevoerd. Veelal zal later blijken of die beslissing de juiste was, maar er wordt nog veel geredeneerd “niet geschoten is altijd mis”.
Wat mij vooral opvalt aan de toon van de weblog van “ik ben boerin” is de liefde voor het vak, de ongeremde “goesting” om er aan te werken, en het plezier dat beleefd wordt aan de uitlatingen van klein Boerinnetje waaruit mag blijken dat ze de boerderij vééél belangrijker vindt dan al dat stadsplezier. En met het nieuwe leven op komst (misschien wel een klein Boertje?) wordt dit alles intens beleefd, en zeer prettig neergeschreven.
Een aanrader!
Over de relatie boer-boerin schreef ik ook ooit al eens een Dagboek “Boer zkt boerin”.
Misschien nog eens lezen?
Misschien is dit niet echt een antwoord op de vraag van de jongeman hierboven, toch wil ik nog aangeven dat er nog veel jonge mensen zijn die nog goesting hebben om te boeren en hoewel de basis niet altijd vanzelfsprekend is kan je er komen door alles vast te pakken wat op je af komt.
Labels: boeren, boerendochters, boerzoektvrouw, Dagboek, verhaaltje, VRV
posted by Luc Callemeyn @ zaterdag, juli 07, 2007
9 Comments:
ja, dat denk ik ook dat er nog veel mensen zijn die willen boeren maar het moet natuurlijk wel financieel leefbaar zijn he
inderdaad er is nog toekomst in de landbouw en nog staan er altijd mensen te springen om een toekomst in de land en tuinbouw te hebben. zo zijn er op het bedrijf waar ik help 2 jongens die totaal niets met landbouw te maken hebben en iedere dag lopen ze op het bedrijf ieder uur dat ze vrij zijn komen ze helpen. deze jongens zien wel een toekomst in de landbouw en weten wat het werk op een landbouwbedrijf is. ook ikzelf zie nog altijd een toekomst in de landbouw en wil de droom van mijn vader (een eigen bedrijf te hebben) waarmaken.
groeten Jeroen
Hard werken maar een leven in volle natuur, elke dag opnieuw.
Waar dieren een eigen identiteit krijgen. Een boterham smaakt er veel lekkerder. De soep van mevrouw de boerin is niet vatbaar voor verbetering. Waar de rugpijn van beiden een natuurlijke oorzaak heeft.
Geen wonder dat voor dit soort intens leven nog kandidaten zijn!
Je eigen bedrijf, je moet het waarmaken.
Tof artikeltje
En zonder de boeren mogen we op onze kin kloppen!
@Klaas en Jeroen: ga er maar met volle goesting voor jongens!
@Artemis:
Het grote gevaar is dat men de boerenstiel en het werk op de buiten en met de dieren en de natuur gaat gaan ver-idealiseren.
De investeringslast is wel zwaar, en met al die administratie is het elke dag oppassen geblazen.
Bedankt voor je steun om het waar te maken.
En PS: dat van die rugpijn klopt helemaal!
Ik denk dat boeren zeker toekomst hebben. Wat moet de mens zonder ons (kben boerendochter en hou super veel van het boerenleven). eten is altijd nodig. maar ik denk dat ons land meer gebruik moet maken van onze eigen producten i.p.v. alles uit polen enzo te halen omdat dat goedkoper is. En boeren moet ook boeren blijven. M'n moeder lijkt soms meer boekhoudster dan boerin.
Jammergenoeg weet ik niet als ik de boerderij later kan overnemen, want jah een vrouw (nu nog mr 17 mr jah)kan zo'n bedrijf niet alleen runnen,denk ik. Het is en blijft een zwaar beroep.
Een gouden toekomst! Over 20-30 jaar is de olie op. En dan is het gedaan met alle oliegerelateerde banen. En b.v alle plastic, kunstmest, traktors etc. Wees blij dat je dan dan nog een paar 100 bunder land hebt, want dan kun je weer werkgelegenheid schapen.
jah k ben zelf nu 17 maar mijn vader komt van een boerderij af en wou eigelijk eerst overal werken als bedrijfs hulp daarna hopelijk een boederij, dit heeft echter andere wending gekregen hij ging werken op een boerderij die na 5 jaar golfbaan werd hier werk hij nog steeds, net als ik.
tog heb k echt boeren bloed alles wat k dur van tegen kom spreekt mij aan, ik leer nu voor de landbouw, als k ooit de kans krijg pak ik die gelijk aan met bijde handen om te gaan boeren!!!!!!
Een reactie posten
<< Home