boerenblog

Verslagje reis naar Het Groene Hart

Zoals beloofd hier een verslagje van ons "snoepreisje" van maandag.
We moesten om 06.30 in Wetteren aan de autostrade zijn, voor ons was dat een beetje vroeg, maar voor het verkeer was dat eigenlijk al aan de late kant.
Als je een beetje vlot naar Nederland wil moet je toch maken dat je voor 06.00 uur door de tunnel in Antwerpen bent, anders raak je vast in de file.
Zo ook maandag, ik denk dat we ongeveer anderhalf uur verloren zijn door de file.
Onze eerste bestemming was een Groene Hart Logie plaats in Zevenhoven.
En hier alweer een beetje pech. Hier bleek weer dat je een voorafgaand bezoek aan de bedrijven helemaal niet kan vervangen door de chauffeur op GPS te laten rijden. We moesten op de Hoge Dijk zijn in Zevenhoven, maar het bleek dat elke gemeente in nederland wel ergens een Hoge dijk heeft, net zoals in Vlaanderen een Legeweg, een Hogeweg, een Zandweg of een Kapellestraat. We zaten wel op de goede dijk, maar wel helemaal aan de andere kant van het dorp, aan de ingang van bungalowpark "Sans Soucis", (zonder zorgen) en dat was een dijk die altijd maar versmalde tot de bus met millimeterwerk doorheen de scheidspalen en over veeroosters moest. Een oase van rust, zeg dat wel. maar wel helemaal verkeerd, dus draai daar maar eens met een bus!
Uiteindelijk dan toch bij boer Hartveld aangekomen, we zagen daar een prima inrichting met vier appartementen op een klein bedrijf met 20 koeien en 20 hectaren. Maar wel een mooie Fendt in de schuur, er werd dus goed verdiend. De man zou nog 2 appartementen bijbouwen (veranderen), dus het kon wel uit. Zijn aanduiding van luxe-appartementen werd door ons nuchtere Vlamingen enigszins getemperd, voor ons was dat "gewoon alles aanwezig".
Volgende bedrijf was bij Jan Nieuwenhuizen, ook in Zevenhoven.
Ik was hier al geweest met de fokkerijclub Westhoek holstein want dit is het fokbedrijf van Newhouse Ronald en vele andere bekende stieren. Een zeer mooie stal, uitgekiende fokkerij, economisch boeren in samenhang met de natuur, een stemmige vergaderlocatie / ontvangstruimte, een zeer mooie Landwinkel en een zeer gesmaakte lunch. Wat wil een mens nog meer.
Daarna een beetje uitleg door Margareth van Loenhout, stafmedewerkster LTO-Noord, met wie wij samen aan tafel zaten bij de lunch. Ik had haar met enkele nuchtere vragen al een paar keer rode oortjes doen krijgen onder de maaltijd, wij zijn die Nederlanders al een beetje gewoon die alles zoo goed kunnen uitlegeen en soms een beetje een hoge dunk hebben van zichzelf. maar ook hun marketingkwaliteiten, daar is altijd wel van, te leren.
Enfin, ik had haar beloofd geen pittige vragen meer te stellen, en zo had zij wel het laatste woord.
Onze volgende stopplaats was de familie Castelein in Rijpwetering, ook daar werden wij hartelijk ontvangen voor een korte maar duidelijk uitleg rond het ontstaan en de structuur van de Landwinkels in Nederland, het organiseren van de logistiek en het opstellen en controleren van het lastenboek, maar vooral ook de uniforme uitstraling door gelijklopende reklames, een eigen kledinglijn en eenvormige communicatie naar de consument. Waarlijk een project om op te volgen, ook vanuit gelijklopende interesses in Vlaanderen.
Er was nog tijd voor een kort bezoek aan eens iets anders dan heel de dag zuivel, we zijn toen nog even afgestapt bij appelteler ... in ..... Deze man werd recentelijk geconfronteerd met onteigeningen van 7 van de 9 hectare van zijn fruitbomen voor een teokomstbestemming naar recreatie voor de nabijgelegen stad. De vergoeding voor zijn onteigende gronden was fors, laten we daar eerlijk over zijn, maar toch was deze jonge ondernemer niet van plan om bij de pakken te blijven zitten. De eigen (appel-) winkel werd uitgebreid, een paar andere producten werden aangetrokken, hij zou meer in de richting van restauratie gaan werken midden de fruitbomen (150 m²), de succesformule van "eigen pluk" van appelen door de consument zou zeker verdergezet worden (5% van zijn jaarverkoop!) en misschien nog verder ontwikkelen van andere aanbiedingen van recreatie vanaf het boerenerf, de toekomst zal het uitwijzen.
Niet versaagd, onze laatste plek was bij de producent van Petit Doruvael, een eigenzinnige kaasboer die als enige in Nederland een kaas maakt op basis van een roodschimmelkultuur.
Bij ons in Vlaanderen is dit beter gekend als Paterkaas of ook eenvoudigweg een Port Salut. En Dhr Vlooswijk wond er ook geen doekjes om dat hij de stiel in Frankrijk maar vooral ook in Vlaanderen had geleerd. Hij had geprobeerd om in Nederland een patent te verkrijgen op zijn speciale kaas, maar dat was natuurlijk net een brug te ver, op een productiewijze kan je geen patent verkrijgen, zeker niet als je het hebt afgekeken bij de buren.
Wijzelf waren niet onbekend met dit bedrijf, we hadden het al enige keren vereerd met een persoonlijk bezoek. Op aangeven van Bart van Innovatiesteunpunt deed onze naam bij hem niet direct een belletje rinkelen, maar toen hij Krista in de gaten kreeg werd het opeens helemaal duidelijk. "Nou zien ik het", herhaalde hij zo'n keer of vier, duidelijk met pret in de stem, en tegelijk was hij zich aan het beraden wat hij nog allemaal mocht vertellen over zijn productiewijze. De concurrent luisterde blijkbaar mee. Er zal hem wel bijgebleven zijn dat wij daar een paar keer langsgeweest zijn, "toevallig" terwijl hij kaas aan het maken was. Tja, kan gebeuren.
Toch was hij openhartig over zijn productie, zijn rijping (toonde zelfs alle speciale rijpingslokalen) en over de afzet. Die liep blijkbaar zo goed dat er uitbreiding op stapel stond van de veestapel van 100 naar 150 koeien op een vernieuwde locatie met 2 melkrobots en gemengd voerverstrekken in loonwerk.Alle focus op de kaas blijkbaar.
Dat er al duidelijk op groei gemikt werd was ook zichtbaar in de stal die werkelijk uitpuilde van de koeien, met een minder goed klimaat tot gevolg. Ik had daar bij een bezoek lang geleden eens heel speciale Weelink nokken zien liggen waar hij toen (voor de montage) vol lof over was. Afschuwelijk slechte dingen bleek nu, trekken helemaal geen lucht naar buiten. Volgens mij was de zijventilatie het grootste probleem, maar voor goede oplossingen was de stal te laag.
Na nog wat proeverij en de stellige belofte dat de kaasmakers van Doruvael ook nog bij ons een keer mochten komen kijken naar het kaasmaken konden we vertrekken naar huis.
Krista voelde zich niet zo kiplekker, ook de proeverij smaakte haar niet, en in de bus begon haar maag al een beetje te rommelen.
Sofietje was de dag ervoor ook al niet te best, het zou wel dat zijn.
Toen we zo rond Utrecht kwamen kregen we een telefoontje van Sarah dat zij had moeten overgeven op het internaat, en met de vraag of wij of iemand anders haar konden afhalen. Ja, dat was natuurlijk lastig, op zo'n 250 km van huis. Krista legde zich op de achterbank in de bus, ondertussen alweer telefoon. Van Lies deze keer. Hetzelfde verhaaltje, overgeven na de middag, heel de namiddag niet kunnen leren aan Frans, niet zien zitten om examen te maken, afhalen als het kon. Het gerommel in Krista haar maag manifesteerde zich steeds meer, het schudden van de bus zal daar wel niet vreemd aan geweest zijn. Ja, dat duurde net zo lang tot heel de boel eruit vloog, en heel de verdere busreis was ze niet veel meer waard. Toen we bijna in Wetteren waren kreeg ze zo'n enorme buikkrampen dat het niet meer menselijk was. Ik voelde ook wel 't één en ander, maar ik had nog een flinke pot natuuryoghurt gegeten onderweg, dus ik had de brand een beetje kunnen blussen. Sarah was ondertussen al een beetje beter en zou proberen de nacht zo door te brengen op het internaat, maar toch moesten we nog een ommetje maken naar Brugge voor Lies.
Dus, of de titel van snoepreisje nog steeds klopt, daar heb ik zo mijn vragen bij.

posted by Luc Callemeyn @ woensdag, december 13, 2006