Dagboek : Man, man, man, wat een miserie ...
Ook deze week presenteer ik u op vrijdag een aflevering van Mijn Dagboek uit Boer & Tuinder over een slechte zondag. Daarna zal uw nederige literaire dienaar een weekje afwezig zijn wegens omstandigheden maar niet buiten mijn wil, dus u zal even op de honger blijven zitten. Tip : Misschien eens alles herlezen ?Man man man, wat een miserie (gepubliceerd april 2005)
Dit is een verhaal dat niet geschikt is voor gevoelige lezers. En ook niet voor ambtenaren van de Mestbank, Sanitel of de Premies.
Het was een zondag zoals alle andere. Zou je denken. Maar toch hing er iets in de lucht. Zoiets als van die dagen dat je misschien beter niet zou opstaan. Nochtans, de boer deed die morgen zijn gewone werk, ’s middags was er friet met lekkere biefstuk van een zelfgekweekte vaars. Maar tijdens het eten was het merkwaardig stil. Terwijl vrouw en kinderen de afwas deden las hij nog een beetje in zijn favoriete landbouwweekblad, maar zijn gedachten waren er duidelijk niet bij. De kinderen dropen één voor één af. De boer zuchtte en zuchtte, het leek onvermijdelijk, tot plots zijn vrouw ingreep en vroeg “zullen wij er nu maar aan beginnen ?”
Zonder op antwoord te wachten legde zij een bruine envelop op tafel.
De Mestbankaangifte.
Er was geen ontkomen aan. Eerst de perceelsregistratie nazien, zouden ze nog iets veranderd hebben aan de bemestingshoeveelheid, of ligt er nu alweer een beetje meer in natuur. Alles optellen, de verhoogde bemesting voor een tweede teelt niet vergeten. Dan de dierregistratie. Verdorie, nu dat het sinds Nieuwjaar zo druk was op de boerderij met al die kalvingen zijn de laatste maanden nog niet ingevuld. Best dat ze nog niet op kontrole gekomen zijn van de Mestbank of dat zou weer minstens 500 € kosten tegen dat ze hun stylo uithalen. Ja, dan zullen we in Sanitel even moeten terugtellen zeker. Maar allé, waar ligt die inventaris nu, ik weet zeker dat ik hem sedert de laatste controle weggestoken heb, want ik had er toen ook een hele zondag werk aan. Ha, hier in de envelop tussen de oude papieren die je 5 jaar moet bewaren voor ik weet niet wie zijne heiligheid. En nu tellen. Die vaars Roza, was die 31 januari al gekalfd of niet, is ze dan in de categorie van 1 tot 2 jaar, is ze een melkkoe of een ander rund. ’t Is toch bijlange niet zo gemakkelijk als ze dat in de uitleg kunnen doen uitschijnen.
Goed, we hebben nu de dieren, elk in hun rubriek, dus nu hebben we al hetgeen geproduceerd is. Even rekenen : productie min afzet op eigen grond is … oei, nog teveel over. Maar ja, natuurlijk, er is ook nog mest afgezet met goedgekeurde burenregeling, maar waar zijn die papieren? Ik heb er hier enkele in de map. Zouden er nog in het bakje van de traktor liggen? Even naar buiten gaan kijken, ja gelukkig, ik denk dat ik ze nu allemaal heb.
Die schone zondagnamiddag schuift voorbij, een slok koffie tussenin zorgt ervoor dat de tas omvalt, natuurlijk recht naar die officiële papieren. Miljaarde.
Nu moeten ze nog weten wat er in stock zat. Dus weer naar buiten, de meetstok door de rooster, de hoeveelheid van nu min de hoeveelheid begin stalseizoen en terugrekenen naar 1 januari. ’t Is nie moeilijk, ’t is gemakkelijk. Maar ’t vraagt een beetje tijd. Ze vragen nu ook nog hoeveel kunstmest er gestrooid is. Vrouwe, kijk eens in de grote factuurboek en neemt eens van alles een kopietje. Is er overschot aan mest verwerkt geweest? Natuurlijk niet, niemand wil koeienstront om te scheiden of te drogen, daar zitten veel te veel vezels in.
Het melken en voederen brengt wat rust, maar die is van korte duur, want voor de wateraangifte vragen ze nu nog hoeveel water verbruikt werd, dus weer naar buiten om op de verzegelde teller te gaan kijken, en opnieuw even zoeken naar de factuur van de watermaatschappij. En dat allemaal om ons twee keer te doen betalen, zowel voor het oppompen als voor het lozen. Er steekt ook nog een brief bij voor een enquête over de mestopslag. Hup, de vuilbak in, ze moeten maar geen twee keer hetzelfde vragen.
Alles is nu ingevuld in het klad, maar toch knaagt er nog iets. Er zou eens iets moeten verkeerd ingevuld zijn. Ze kunnen daar meteen een fikse boete voor opleggen van 1 € per kilo. Of ze kunnen later misschien verkeerde gegevens gebruiken bij het toekennen van vergunningen.
Dus toch beter morgen nog eens met alle papieren naar de boekhoudster gaan. Dat zal wel weer een pak geld kosten, maar ’t zal dan toch zeker juist zijn. Bij de Mestbank moet je niet zijn, want ”wij hebben daarvoor geen tijd, je moet maar de toelichting lezen”.
En met deze laatste beslissing blijkt de droeve bui die heel de middag en avond bleef hangen plots over te waaien en word de moderne administratieve slaaf weer een echte boer die vlug nog eens naar zijn koeien gaat kijken voor het slapengaan. Ondertussen ruimt de boerin de papieren op en wacht op de boer want straks, misschien....
Dit is natuurlijk een volledig verzonnen verhaal.
Of toch niet ?
posted by Luc Callemeyn @ vrijdag, maart 31, 2006
5 Comments:
Zondagse groetjes
Ook aan jou van hieruit (?) zonnige groetjes ¡
Ik hoop eigenlijk van harte dat dit een verzonnen verhaal is, maar mijn gevoel zegt wat anders. De bureaucratie in dit land is niet meer te overzien. En ja, een foutje? Niet erg ... boete!
Geniet toch van je vakantie/afwezigheid!
Bloggroetjes,
Dit verhaal illustreert mooi waarom ik nooit nog in Belgie/Europa wil komen wonen en/of werken. Samen met mijn verloofde ben ik de gelukkige eigenaar van een klein (240 ha) rijst- en aardappelbedrijf op Madagascar, en daar bestaan al die administratieve pesterijen en regelneverij natuurlijk niet...
Mijn problemen zijn eerder van technische (informatie, technologie etc.) en financiele (geen leningen voor de landbouwsector, geen subsidies) aard, maar liever dat dan de onafzienbare bergen papierwerk en -helaas maar al te dikwijls domme- regels die de europese boer door zijn strot geduwd krijgt.
WDW
@WDW
Succes met je onderneming waar jij je blijkbaar heel goed bij voelt.
Luc
Een reactie posten
<< Home