We zijn er weer vanaf, van Countryside.
Ik hoor soms bezoekers klagen dat het zo lastig is om daar een dag rond te slenteren, maar je mag ook geloven dat het 4 dagen constant bezig zijn daar voor ons ook heel zwaar is.Krista vertrekt hier al 's morgens rond 8.00 uur, de beurs begint om 10.00 uur, en eindigt zo rond 19.00 uur. Dat wil zeggen de 12 uur rond aan het werk.
En het is niet alleen het werk en het presenteren (en verkopen) wat zwaar is, ook de voortdurende spanning van "is alles wel in orde, niks vergeten". Ook de constante druk van de stroom bezoekers met hier en daar bekenden ertussen is niet te onderschatten. En natuurlijk de wetenschap dat er niets mag foutlopen in de afrekening van het geld aan de klanten weegt voortdurend door.
Enkelen hadden woorden van lof voor de opbouw van de stand. We zijn daar inderdaad al weken mee bezig. Het uittekenen van tafels en stapelplaats, het versturen van honderden brieven met reductiekaarten en uitnodigingen, maar ook het maken van de kaas en alles in de voldoende hoeveelheid bezorgt ons heel wat kopzorgen.
In de week voor Countryside ben ik drie keer naar Gent gereden voor de opbouw, dat begint met een naakte vloer, dan tapijt erop (is mooier en nog zo aangenaam om op te lopen), dan de paalvoeten (eigencreatie), de palen en panelen (zelf op maat gemaakt), het ophangen en aansluiten van de verlichting, plaatsen van tafels en tafelkleedjes, de reclamepanelen, en dan een lading lekkere kaas erop.
Alles natuurlijk beschermen tegen grijpgrage handen (altijd wel ergens aanwezig).
Voor de opbouw is het altijd spannend om daar toe te komen in Flanders Expo, en maar hopen dat je dicht bij de stand geraakt. Want er zijn natuurlijk terzelfdertijd tientallen schrijnwerkers en schilderaars en standenbouwers aan het werk. Meestal staan alle gangen vol, en je moet al een mens van goede wil vinden die even zijn wagen een paar meter wil verplaatsen.
Gedurende de beurs hebben de exposanten hun eigen parking dicht bij de achteringang, ideaal dus om 's morgens en 's avonds nog wat bij of weg te brengen. De parking is even duur als voor andere bezoekers, maar is wel voorbehouden.
Aan de poort van de hallen is een zeer strenge ingangscontrole, iedereen heeft een gepersonaliseerde badge met barcode, en die wordt gescand bij het binnen komen. Je krijgt dan dus de status "binnen". Je kan dus niet stiekem je badge doorgeven aan iemand anders (familie of medewerkers), want een badge die niet "uit" -gescand werd, kan ook niet binnenkomen.
Extra badges moeten bijbetaald worden.
Het drukste is het net nà de beurs op zondagavond. De toegangswegen naar de hallen staan dan al uren vol met camionetten die de kostbare koopwaar zo vlug mogelijk willen naar huis brengen. Liefst allemaal tegelijk natuurlijk. Ja, daar is gevloek en geknars van tanden!
Ik heb het ooit wel al gepresteerd om daar de eerste in de rij te staan. O, wat was dat fijn om de stand af te breken en alles in te laden.
Ja, maar daar sta je dan ook. Want als je de eerste staat is het een mathematisch gegeven dat ... alle anderen achter jou staan. En daar is geen wagentje door te drummen om weer weg te rijden. Geduldig wachten is dan de boodschap.
Krista bracht al de losse stukken mee op zondagavond. Ik ging op maandagnamiddag terug om de stand af te breken. Als je daar de vorige dag al die mooie en kostelijke standen hebt gezien, dan geloof je je ogen bijna niet. Alles is er al weg!. Ik reed daar binnen in de hall aan 50/uur, slalomde wat tussen de countryside-huisjes tot aan de stand, die daar bijna als op een eiland stond. Gemakkelijk is het wel, zo te kunnen afbreken!
Alles netjes op de aanhangwagen laden (en na enkele keren weet ik wel hoe het moet) en anderhalf uurtje later was ik weer weg. Mijn tapijt heb ik laten liggen, het leek me meer moeite om het mee te nemen, het was ook vuil en gedeeltelijk afgesleten waar ze gestaan hadden. Ik blijf nog even bang afwachten of ze zullen reklameren over de dubbelzijdige tape die misschien nog aan de grond kleeft ...
Ja, alles samen is er heel wat werk aan geweest, maar wees gerust, een passende verkoop verzacht natuurlijk de arbeid. En hopelijk hebben we veel bezoekers kunnen overtuigen om later bij ons klant te worden op de markt te Brugge of in de hoevewinkel
Toch hebben we beiden nog enkele dagen nodig om fysiek te recupereren (de benen zeer moe, de armen, altijd maar rechtstaan), want het werk hier thuis is natuurlijk ook gewoon doorgegaan, koeien melken, eten geven, melkproductie verzorgen, markten, ....
Toch kijken we alweer reikhalzend uit naar volgend jaar ....
posted by Luc Callemeyn @ woensdag, november 07, 2007
2 Comments:
Mijn bevindingen stonden reeds op mijn blog. Leuk om eens te vernemen hoe het er achter de schermen aan toe gaat.
En of ik kan geloven dat jullie pompaf zijn. De stand was ook veel groter dan die andere drie die ik zag. En bij jullie kregen de bezoekers ook veel meer proeverijtjes. Hopelijk was de verkoop een meevaller. Voor reclame kunnen jullie alvast op mij rekenen.
Een reactie posten
<< Home